امروز ۱۳سال از آشناییمان و دقیقا ۱۲ سال از لحظه یکی شدنمان می گذرد.
چه خوش یمن و پرکت بوده این ۱۳ برایم.
بیهوده نیست که ۱۳را ۱۲+۱می نویسند:
اینکه۱۲ سال یک نفر همه سختیهای زندگی مشترک را به جور کشد.
اوکه با حضور پر شورش، شور زندگی و با نفس روحبخشش، عطر دل انگیزی پاشیده در سرتاسر این رابطه.
او که وجودش چون تندیسی زیبا جای جای کلبه ام را زینت بخشیده.
سپاسگزارم از تو ای بانوی خوش نقش و نگار من که در گام به گام همراهیم، چون کوه حامی ام بوده ای و چون دوست شفیق همدل و همرازم.
عشق بی همتای من و ای چشمه زلال سرمستی من! که طعم خوشبختی را جرعه جرعه بر من چشانده ای.
ممنون و مدیون توام که سختیهای زندگیم را با شکیباییِ نجیبانه ات هماره تحمل نموده ای.
به تو قول داده بودم که هیچگاه تنهایت نخواهم گذارد اما بد روزگار شرمسارم نمود، به تو قول داده بودم که ذره ای سختی نثارت نگردد و با نگاه شرمسارم می بینم و دیدم که سختیها نصیبت شد و آخ نگفتی.
به تو قول داده بودم بهترینها را تقدیمیت کنم و دستانم خالیست و هیچ ندارم جز قطرات عرق شرم بر جبین که سرریز آن جوهری شده اند بر این قلم ناتوان .
همه اینها را نگاشتم که بدانی اگر کنارت نبودم و شبها تنها سر به بالین گذاردی و جای خالی پدر را برای میوه باغ زندگی مشترکمان با عزت مادرانه ات پر نمودی، اما این وجودی که دور از تو سر می کند و با این نگارش طلب عفو دارد همواره قلبی مملو از عشق تو داشته ،و این یاد تو بوده که لحظه لحظه زمانهای دور از تو بودن را به امید وصال برایش قابل تحمل نموده.
ای عشق ابدی و ای الهه ی زیبایی و نجابتم! شاید نتوانم بهترینها را برایت مهیا سازم اما از صمیم قلبم،به حد پرستش و ژرفای عشقمان دوستت داشته و خواهم داشت .
سپاسگزار و عاشق همیشگیت مهدی
شانزدهم مرداد هزار و سیصد و نود و هشت هجری شمسی
درباره این سایت